Abstrakt:

Dla przeprowadzenia badań zaprojektowano i wykonano stanowisko dla symulacji składo­wania ręcznie tkanych dywanów w różnych warunkach atmosferycznych. Wybrano dywany typu Isfahan o wymiarach 127×83 cm i 79×84 węzach na 10 cm i umieszczono w przy­gotowanym stanowisku w dwóch konfiguracjach (dywany ułożone płaskie jednokrotnie złożone). Wytypowano trzy różne warunki atmosferyczne, charakterystyczne dla Teheranu: suche, lipiec: 25±5% wilgotności względnej, 30±2 °C; wilgotne, luty: 65±5% wilgotności względnej, 6±2 °C; oraz łagodne, październik: 40±5% wilgotności względnej, 19 ± 2 °C. Próbki dywanów były ściskane pod stałym obciążeniem 170 kg dla ułożenia płaskiego i 190 kg dla dywanów złożonych. Zmiany grubości dywanów z czasem były mierzone w roż­nych miejscach dywanu za pomocą komputerowego systemu zbierania danych. Uzyskane wyniki wskazują, że grubość dywanów początkowo zmniejsza się gwałtownie w krótkim okresie czasu a następnie stabilizuje się. Tendencja zmian grubości dywanów z czasem jest zgodna z logarytmiczną zależnością Y = a×ln(t)-b , która odpowiada modelowi Eyringa dla teorii pełzania. Stwierdzono, że maksymalne zmiany grubości dywanów występują w warunkach wilgotnych i dla dywanów złożonych, podczas gdy najmniejsze zmiany za­chodzą w warunkach suchych. Dodatkowo określono, że grubość dywanów w warunkach suchych szybciej uzyskuje stan stabilny.