Abstrakt:

Celem pracy było wykorzystanie technik statystycznych do charakteryzowania biokompozytów wykonanych z włókien sizalowych i biożywicy z surowej skórki banana. Włókna potraktowano wodorotlenkiem sodu, w połączeniu z biożywicą ze skórki banana, a następnie opracowano materiał bio-kompozytowy. Zbadano wpływ frakcji objętościowej włókna, gliceryny i masy biożywicy na właściwości rozciągające i ściskające biokompozytów, wykorzystując uniwersalną konstrukcję obrotową i wielokrotną regresję. Sparowany test T-test wykazał znaczną poprawę właściwości mechanicznych obrabianych włókien. Bio-kompozyt wykazywał wytrzymałość na rozciąganie równy 5,2 MPa przy skorygowanej wartości R2 wynoszącej 0,91, module Younga 11,99 MPa (skorygowany R2 równy 0,92), procentowym wydłużeniu 1,77% (skorygowany R2 równy 0,95) i wytrzymałości na ściskanie wynoszącej 2,94 MPa (skorygowany R2 równy 0,90). Biokompozyt można porównać do komercyjnego kompozytu i litego drewna, a zatem może być alternatywą dla nieodnawialnych, niebiodegradowalnych produktów z ropy naftowej i litego drewna do zastosowań w ścianach działowych, sufitach i tablicach ogłoszeń.