Abstrakt:

Artykuł dotyczy oceny porównawczej metod badania odporności na przecięcie według PN-EN 388:2006 oraz PN-EN ISO 13997:2003. Na podstawie wstępnych badań stwierdzono, że metoda według PN-EN 388:2006, jest niewystarczająca dla rękawic o wysokiej odporności na przecięcie. Celem pracy było wykonanie badań według obydwu norm i na tej podstawie stwierdzenie czy możliwe jest zaaplikowanie metody stosowanej według PN-EN ISO 13997:2003 do badań rękawic oraz określenie poziomów skuteczności wyników uzyskiwanych dla rękawic zgodnie z tą normą. Badania odporności na przecięcie wykonano dla dwunastu materiałów pochodzących z wyrobów dostępnych komercyjnie, wykonanych z materiałów o różnej odporności na przecięcie. Na podstawie przeprowadzonych badań potwierdzono, że metoda według PN-EN 388:2006 jest odpowiednia do oceny materiałów charakteryzujących się niską odpornością na przecięcie np.: skóry, tekstyliów z włókien naturalnych powlekanych polimerem oraz niepowlekanych. Z kolei alternatywna metoda badania według PN-EN ISO 13997:2003 jest odpowiednia dla materiałów o bardzo wysokiej odporności na przecięcie np.: tekstyliów z ciągłych włókien para-aramidowych, szklanych, polietylenowych czy bazaltowych.